Des hommes
sortent des trous de la nuit
pleins de dents
cigarettes
petits cris
dans la nuit grande
très grande
excessivement grande
ils poursuivent leur chemin vers la place
lacrymogène
« Écoute, me disent-ils, j’ai perdu mon travail
maintenant je dors dans les conteneurs
la banque m’a mangé un bras
je boite
je ne peux plus donner ni caresses
ni coup de pieds.
qu’est-ce qu’elle peut ce soir, demain
cette ligne, cette plume, cette chose-là
que vous appelez poésie?
Ce n’est pas
viande ni
poisson ni
langue
désormais »
et ils sautent parmi les incendies
verticaux des kiosques
et les arbres
soufflent
sur le feu
Traduction Olivier Favier.
Poème extrait de Poesia come Pietra, Edizioni Ensemble, 2012.
Athènes, juin 2012. Photo: Olivier Favier (Tous droits réservés).
Manifestazione, Atene, maggio 2011
uomini
escono dai buchi della notte
pieni di denti
sigarette
piccole grida
nella notte grande
molto grande
eccessivamente grande
seguono il cammino verso la piazza
lacrimogena
“ ascolta, mi dicono, ho perso il lavoro
adesso dormo nei cassonetti
la banca m’ha mangiato un braccio
sono zoppo
non posso più elargire carezze
né calci
cosa può stasera, domani
questa riga, questa penna, questa roba qua
che chiamate poesia?
non è
carne né
pesce né
lingua
oramai”
e saltano tra gli incendi
verticali dei chioschi
e gli alberi
soffiano
sul fuoco
Διαδήλωση, Αθήνα, Μάιος 2011
άνθρωποι
βγαίνουν απ’ τις τρύπες της νύχτας
γεμάτοι δόντια
τσιγάρα
μικρές κραυγές
στην μεγάλη νύχτα
πολύ μεγάλη
υπερβολικά μεγάλη
ακολουθούν την διαδρομή προς την πλατεία
την δακρυγόνα
“ άκου, μου λένε, έχασα την δουλειά
τώρα κοιμάμαι στους κάδους
έχει καταπιεί η τράπεζα το ένα μου χέρι
είμαι κουτσός
δεν μπορώ πια να παρέχω χάδια
ούτε κλοτσιές
τι μπορεί απόψε, αύριο
αυτή η αράδα, αυτό το στυλό, αυτό το πράγμα εδώ
που ονομάζετε ποίηση;
δεν είναι
ψάρια ή
όρνιθες ή
γλώσσα
τώρα πια “
και πηδάνε στις κάθετες
πυρκαγιές των περιπτέρων
και τα δέντρα
ρίχνουν λάδι
στην φωτιά