il y en aura toujours un, quelqu’un
qui descendra par thémistokléos
dans l’air tiède, sous les arbres légers
qui l’été ne font aucun bruit – brèves feuilles
de silence dans la lumière de quinze heures – quelqu’un
oublié derrière le banc, parce que
la douleur est une tradition à respecter
– et il descendra attentivement les marches, coupées
en deux par l’ombre jaune des réverbères,
et il tombera, comme cette nuit, je suis tombé moi
dans le chaud enlacement de l’asphalte
il y en aura encore un, dans les nombreux
après-midi nets, comme l’enfant
qui observe, qui restera
collé au volant, là où finit
le Fleuve, et la route
vole sur la mer: quelqu’un qui
décidera de ne pas tourner, comme j’aurais dû
le faire, pour rester ici, citoyen
définitif de fàliro
un, quelqu’un, s’arrêtera
à thissìon, tandis que quelque chose, un petit travail
dans le novembre chaud et ombreux et plein
de petites tables, derniers petits soldats de la Résistance
en mesure, cravate, production: d’un côté
un homme, un homme de l’autre, produisent
logos, et sentiment, et suspension
logos, et sentiment, suspension
du temps, à la petite table boiteuse,
deux petites chaises, dans le soir de Metaxurghìon
il y en aura un, quelqu’un, qui regardera
de cette distance énorme
ses propres traces, déployées
sur le temps parcouru: il était
bref, mais il semblait
long, qu’y a-t-il de mieux
que de le partager devant une bière, ensemble
la nuit?
toute la nuit, toutes les années, tout le temps
jusqu’à ce qu’apparaissent les archéologues, les
historiens, perplexes, sous une pierre
ils essaieront de déchiffrer les os, objets, notes
qui n’auront plus ton nom
qui seront, encore, comme toujours,
athènes
Traduit par Olivier Favier
Πορτρέτο μιας πόλης
θα υπάρχει πάντα ένας, κάποιος
που θα κατεβαίνει την Θεμιστοκλέους
στο χλιαρό αέρακι, κάτω από τα δενδράκια
που δεν παίζουν, το καλοκαίρι – σύντομα φύλλα
της σιωπής στο φως του μεσημεριού – κάποιος
ξεχασμένος πίσω από το πάγκο, γιατί
ο πόνος είναι παράδοση να σεβόμαστε
– και θα κατεβαίνει με προσοχή τα σκαλοπάτια, κομμένα
στα δυο από τη κίτρινη σκιά των λαμπάδων
και θα πέφτει, όπως έπεσα τη νύχτα αυτή εγώ
στη ζεστή αγκαλιά μιας ασφάλτου
θα υπάρχει πάλι ένας, σε αυτά
τα πεντακάθαρα απογεύματα, σαν το μωρό
που κοιτάζει, που θα είναι
κολλημένο στο τιμόνι, εκεί όπου τελειώνει
το Ποτάμι, και ο δρόμος
πετάει πάνω από τη θάλασσα, κάποιος
θα αποφασίσει να μην στρίψει, όπως θα έπρεπε
να κάνω εγώ, για να μένω εδώ, οριστικός
πολίτης του φαλήρου
ένας, κάποιος, θα σταματήσει
στο Θησείον, καθώς κάνει κάτι, μια δουλίτσα
τον νοέμβρη τον ζεστό, τον σκιερό, τον γεμάτο
από τραπεζάκια, τελευταία στρατιωτάκια της Αντίστασης
σε χρόνο, γραβάτα, παραγωγή: από μια πλευρά
ένας άνθρωπος, ένας άνθρωπος από την άλλη, παράγουν
λόγο, και αίσθημα, και εκκρεμότητα
λόγος, αίσθημα, εκκρεμότητα
του χρόνου, στο κουτσό το τραπεζάκι,
δυο καρέκλες, στου Μεταξουργείου το βράδυ
θα έχει έναν, κάποιος που θα κοιτάξει
από μια τεράστια απόσταση
τα χνάρια του, ξαπλωμένα
στον χρόνο που περπάτησε: ήταν
μικρός, αλλά φαινόταν
μακρύς – έχει κάτι καλύτερο
παρά να τον μοιραστούμε μπροστά σε μια μπίρα, όλοι
τη νύχτα;
όλη τη νύχτα, όλα τα χρόνια, όλο το χρόνο
μέχρι να φανούν οι αρχαιολόγοι, οι
ιστορικοί, σαστισμένοι, κάτω από μια πέτρα
θα προσπαθήσουν να αποκρυπτο-
γράψουν κόκκαλα, πράγματα, σημειώσεις
που δεν θα έχουν πια το όνομά σου
που θα έιναι, πάλι, όπως πάντα,
η αθήνα
Ritratto di città
ci sarà sempre uno, un qualcuno
che scenderà per themistokléus
nell’aria tiepida, sotto gli alberelli
che d’estate non suonano – brevi foglie
di silenzio nella luce delle quindici – qualcuno
scordato dietro la panchina, perché
il dolore è una tradizione da rispettare
– e scenderà attentamente i gradini, tagliati
in due dall’ombra gialla dei lampioni,
e cadrà, come questa notte, io sono caduto
nell’abbraccio caldo di un asfalto
ci sarà ancora uno, nei molti
pomeriggi netti, come il bambino
che osserva, che starà
incollato al volante, là dove finisce
il Fiume, e la strada
vola sopra il mare: qualcuno che
deciderà di non curvare, come avrei dovuto
fare, per restare qui, cittadino
definitivo di fàliro
uno, un qualcuno, si fermerà
a thissìon, mentre qualcosa, un lavoretto
nel novembre caldo e ombroso e pieno
di tavolini, ultimi soldatini della Resistenza
a tempo, cravatta, produzione: da un lato
un uomo, un uomo dall’altro, producono
logos, e sentimento, e sospensione
logos, sentimento, sospensione
del tempo, al tavolino zoppo,
due sedioline, nella sera di Metaxurghìon
ci sarà uno, uno qualcuno, che guarderà
da questa distanza enorme
le proprie orme, distese
durante il tempo camminato: era
breve, ma sembrava
lungo, cosa c’è di meglio
che condividerlo davanti a una birra, tutti
la notte?
tutta la notte, tutti gli anni, tutto il tempo
finché compariranno gli archeologi, gli
storici, perplessi, sotto una pietra
tenteranno di decifrare ossa, oggetti, appunti
che non avranno più il tuo nome
che saranno, ancora, come sempre,
atene